பார்வைகள்

எனக்கு நாளை தான் பரிட்சை, மாமா தான் கூட்டிட்டு போகனும். என் புத்தங்கங்களை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு படிக்க ஆரம்பிச்சேன்..

ஆமா, அவங்க சொன்ன மாதிரியே அங்க ஒருத்தர் நின்னு பேசிக்கிட்டு இருந்தார்...

"மாமி படிக்க நிறைய இருக்கு" ன்னு சொல்லிட்டு வந்து புத்தகத்தை கையில் எடுத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தேன்..

மாமா போட்டிருந்த  திரைசீலை காற்றில் அசைந்து வந்து என்னைத்தொட்டு சென்றது.... ............

 
Images courtesy Google : Thx. 

அட.. இவர் இங்க புதுசா வேலைக்கு சேர்ந்திருக்காரா?! ஓய்வுவெடுக்கும் வயதில், இப்படி வேலை செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் வந்துவிட்டதா இவருக்கு ?! சின்னப்பசங்க எல்லாம் அதட்டுதே'ன்னு மனசுல நினைச்சிட்டே பொருட்களை எடுத்தவாறு இருந்தேன்.

உதவிசெய்ய வந்தார், கேட்டார்.. நானே எடுத்துக்கறேன்னு (ஆங்கிலத்தில்) சொல்லி புன்னகைத்துவிட்டு, என் வேலையைப் பார்த்தேன். அப்பாடா.'.ன்னு திரும்பவும் போய் சேரில் உட்கார்ந்துக்கொண்டார். 

எங்கள் வீட்டு ஜன்னலிருந்து பார்த்தாலே கடைத்தெரியும், சில நேரங்களில் நின்று வேடிக்கைப்பார்த்து பொழுதுப்போக்குவேன். அவர் சேர்ந்து ஒரு வாரம் சென்ற ஒரு நாளில்...

வெளியில் வந்து கைக்கட்டி நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அன்று, சட்டையை டக்'இன் செய்யாமல் வெளியில் விட்டிருந்தார்..

ம்ம்...வேலைக்கு தகுந்தார் போன்று தன்னை மாற்றிக்கொள்ள முயல்கிறார்.... போல.....

இங்கு கடைகள் மதியம் சரியாக 1.30 மணிக்கு மூடிவிட்டு திரும்ப மாலை 5- 5.30 க்கு தான் திரும்ப திறப்பார்கள். இந்தக்கடை மட்டுமல்ல.. மதிய நேரத்தில் உசுரு போனாலும் இங்க எதும் வாங்கமுடியாது, எல்லா கடைகளுமே மூடி இருக்கும்.

எப்போதும் போல ஜன்னல் வழியே வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.  மிக சரியாக மாலை 5 மணிக்கு திறக்கும் சூப்பர் மார்க்கெட் அன்று திறக்கப்படவில்லை. வயதானவர், பக்கத்தில் இருக்கும் சின்ன கடை வாசலில்,  பெஞ்சில் அமர்ந்து தெருவையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

அடடே... சரியான நேரத்திற்கு வந்து காத்திருக்கார், ஆனா, கடை திறக்கறவங்கள காணமேன்னு யோசிச்சிட்டே அவரைப்பார்த்தேன்..ஷூ'வை காணல.. செருப்புக்கு மாறியிருந்தார்.. 

அவரின் நடை, உடை , பாவனை, உடல் மொழி அத்தனையும் அவர் ஏதோ நல்ல வேலையில், நல்ல பதவியில் இருந்து ஓய்வுப்பெற்றவர் போன்று தெரிகிறது.. ஆனால் இந்த சூப்பர் மார்க்கெட்டில் "சேல்ஸ் பாய்" வேலை என்பது நிச்சயம் அவருக்கு நெருப்பு மேல் நிற்பதைப்போன்ற ஒரு நிலையை ஏற்படுத்துகிறது என்பது மட்டும் அவர் முக வாட்டத்திலிருந்து புரிந்தது.

கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் ஆகிவிட்டது....

இப்போதெல்லாம் நாற்காலியில் அமர்வதேயில்லை. நாள் முழுக்க நின்றிருக்கிறார், கடையில் கஸ்டர்மர்கள் இல்லையேல் வாசலில் வந்து கைக்கட்டி நின்று வேடிக்கைப் பார்க்கிறார்.

அவர் முகத்தில் சிரிப்போ சந்தோஷமோ எதையுமே பார்க்கமுடிவதில்லை. தலையெழுத்து இந்த வேலையை ப்பார்த்தே ஆகனும்னு என்கிற ஒரு முகபாவம்..

ஒரு நாளைப்போல, சுயமரியாதையை விட்டுக்கொடுத்து மென்று விழுங்கிக்கொண்டு கடக்கும் கடினமான நொடிப்பொழுதுகள்.. வயதான காலத்தில் ஓய்வூதியத்தின் மதிப்பை புரியவைக்கும் இவர்...

சென்ற பதிவில் உணவில் நிறுத்தினேன்

பெங்காலில் பிராமணர்களும் காலை உணவுக்கு மீன் சாப்பிடும் பழக்கம் உடையவர்கள் என்பது உண்மையே. மாதத்தில் 2-3 நாட்கள் தவிர, அன்றாடம் அசைவு உணவு சாப்பிடும் பழக்கம் உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். மீன், கோழி, ஆடு இவை பிராதான உணவு. சாலையோர டீ கடைகள் அனைத்திலும் முட்டை வைக்கப்பட்டிருக்கிறது, ஆம்லெட், பிரெட் ஆம்லெட் தயார் செய்து தருகிறார்கள். இங்கு வரும் சைவர்களுக்கு சாப்பாடு மிகவும் கஷ்டம் தான். அதே சமயம் எல்லா காய்கறிகளும், பழங்களும் கிடைப்பதால் சமாளித்தும் கொள்ளலாம்.

அசைவத்திற்கு அடுத்து இனிப்புகள். பாலில் செய்யப்படும் இனிப்புகள் அதிகம். ரசகுல்லா பேர் போனது என்பது அறிந்த விசயம். ஆனால், விநோதமாக அநேக இனிப்பு கடைகளில் இனிப்புகளின் மேல் குளவிகள் ஈக்களை போல மொய்த்துக்கொண்டிருக்கின்றன. அவற்றை அவர்கள் விரட்டவும் இல்லை, வராமல் இருக்க ஏதும் செய்த மாதிரியும் தெரியவில்லை. கேட்டதற்கு "இது இங்கு சகஜம், இதில்லாமல் நீங்க ஸ்வீட் கடை பார்க்க முடியாது.." என்றனர். மீறி தேடிச்சென்று குளவிகள் மிக்காத இரண்டு இனிப்புகள் விற்கும் கடைகளை கண்டுப்பிடித்து வைத்துள்ளோம். சமோசா, பஜ்ஜி போன்றவையும் அவர்களின் மசால் சுவையில் கிடைக்கின்றன. கடுகு எண்ணெய்யை தான் சமையலுக்கு பயன்படுத்துகின்றனர். அதனால் இவர்களின் உணவின் ருசி தனி சுவை, சட்டென்று வேற்று மாநிலத்தவருக்கு பிடித்துவிடாது.  ஊர் முழுக்க தேடியும் நல்லண்ணெய் கிடைக்கவில்லை. கடுகு எண்ணெய் தவிர,  ரிஃபைன் செய்யப்பட்ட மற்ற எண்ணெய் வகைகள் கிடைக்கின்றன.


போக்குவரத்துக்கு ரிக்ஷாக்கள் அதிகமாக பயன்படுத்தப்படுகின்றன. தவிர மீன்பாடி வண்டிகளிலும் மக்கள் பயணம் செய்கின்றனர். அதாது அலுவலகம், கடைத்தெருவிற்கு போவோர் இந்த வண்டிகளில் அமர்ந்து செல்கின்றனர், ஒருவருக்கு 5 ரூ.  தவிர மினி பேரூந்துகள் அக்கம் பக்கம் ஊர்களுக்கு இயக்கப்படுகின்றன. அவற்றில் சவுகரியமான பயணம் என்று சொல்லமுடியாது. ரயில் என்பது மிக பிரதானமாக போக்குவரத்திற்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. கல்கத்தாவிலிருந்து வரப்போகவும், நடுவில் இருக்குமிடங்களுக்கு செல்லவும் ரயிலே சிறந்தது. ஆனால் கூட்ட நெரிசலில் மிகவும் முரட்டுத்தனமாகவும், சுயநலத்தோடும் மனிதாபிமானமின்றியும் நடந்துக்கொள்கின்றனர். சென்ற பதிவில் சொன்னதுப்போல திருட்டு பயமும் அதிகம். குறிப்பாக ரயிலில், பேரூந்தில் திருட்டுகள் அதிகம்.

தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு என தனியாக குடியிருப்பு பகுதிகள் ஒதுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றில் ஏழ்மையானவர்கள் மட்டுமே இருப்பர் என்று நினைத்தால் அதான் இல்லை, மிகுந்த வசதிப்படைத்த மில்லியனர்களும் பெரிய வீடுகள் கட்டிக்கொண்டு அங்கு வசிக்கிறார்கள். வீடுகளுக்கு வேலை வரும் பெண்கள் அனைவருமே சைக்கிளில் வருகின்றனர். ஒரு வீட்டில், வீட்டு வேலை செய்ய மட்டும் 2-3 வேலைக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள்,  தவிர தோட்ட வேலை செய்ய 15 நாளுக்கு ஒரு முறை இருவர் வருகின்றனர், தினமும் காலையில் வீட்டை சுற்றியுள்ள இடங்களையும், வீட்டை ஒட்டிய சாலையோர வெளிப்பகுதிகளையும் சுத்தம் செய்ய இருவர் வருகின்றனர். 
 

1. பாதாள கழிவுநீர் அமைப்பு
2. செவ்வக கட்டங்கள் உருவாக்கும் சாலைகள்

3. ஒரு பக்கம் வரிசையாக மரங்கள் அமைக்கப்பட்ட நிழற்சாலைகள்

4. மற்றொரு பக்கம் மின்சார கம்பங்கள்

5. சமூக பூங்காக்கள்

என 1950 ல் இந்தியாவில் இவ்வகையான வசதிகளோடு உருவாக்கப்பட்ட முதல் நகரம் கல்யாணி' , கடந்த 65 ஆண்டுகளாக அதிக மாற்றங்கள் ஏதுமில்லாமல் இயற்கை சூழ்ந்த பழைய நகரமாகவே இருக்கிறது. இங்கு வசிக்கும் மக்களும் இந்நகரின் இயற்கை வளம் குறையாமல் இருக்க உறுதுணையாக இருக்கின்றனர்.


இங்கு மக்கள் வசிக்க மட்டுமே அனுமதி,அதனால் அதிகளவு மாசு சேர்க்கை இல்லாமல் சுத்தமாகவும் மண் வளம் மிக்கதாகவும் நகரம் விளங்குகிறது. தொழிற்சாலைகள், வியாபார வணிக ஸ்தலங்கள் & கேளிக்கை சார்ந்தவைகளுக்கான இடங்களுக்கு அரசு அனுமதிக் கொடுப்பதில்லை.

அன்றாட தேவைக்கான பொருட்கள், காய்கறிகள் என எல்லாமே கிடைக்கின்றன. இரண்டு- மூன்று சிறிய சூப்பர் மார்க்கெட்டுகள் உள்ளன. தவிர, சாதாரண உணவு விடுதிகளும் இருக்கின்றன. ஆனால் பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் உணவு விடுதிகள், சூப்பர் மார்க்கெட்டுகள் எதுவும் பெரிய அளவில் இல்லை. 4 கிமி தொலைவில் "காஞ்சரப்பாரா" என்ற இடத்தில் பெரிய கடைகளும், உணவு விடுதிகளும் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பெரிய அளவில் வீட்டுத்தேவைக்கானப் பொருட்கள் வாங்க வேண்டுமானால் அடுத்த ஊருக்குத்தான் செல்ல வேண்டும், அதையும் விட்டால், கொல்கத்தா செல்லலாம்.  

சாலைகளில் வைக்கப்பட்ட மரங்களின் சிறப்பு அம்சம் என்னவென்றால், வேப்பமரம் என்றால், அந்த சாலை முழுக்க வேப்பமரம் மட்டுமே, அசோகமரம் என்றால்..சாலை முழுதும் அசோகமரங்கள் மட்டுமே. இவையும் நிழற்சாலைகளின் அழகை அழகை அதிகப்படுத்துக்கின்றன.  இந்த மரங்களை வெட்ட யாருக்கும் அனுமதியில்லை. அளவுக்கு மீறி, போக்குவரத்துக்கு, மக்களுக்கு, வீடுகளுக்கு பிரச்சனையாக வளரும் கிளைகளை மாநகராட்சி ஆட்கள் வந்து வெட்டுகின்றனர். கிளைகள் வெட்டப்பட்டு,  இலை வேறு, கிளை வேறாகப் பிரிக்கப்பட்டு, கிளைகளை மட்டும் கட்டுகளாக கட்டி எடுத்துச்செல்கின்றனர். இலைகளும் அப்புறப்படுத்தப்படுகின்றன, அவை உரமாக்க பயன்படுத்தப்படும் என்று ஊகித்தேன்.

குப்பையை தெருவில் கொட்டவும் அனுமதியில்லை அல்லது மக்கள் அப்படியொரு பழக்கத்தை வைத்திருக்கவில்லை. தினம் காலையில் மாநகராட்சி ஆட்கள் வண்டியில் வீடுவீடாக வந்து, ஒவ்வொரு வீட்டுக்காரர்களும் அதற்காக அமைத்து வைத்த இடத்திலிருந்து எடுத்துச்செல்கின்றனர். இந்த இரண்டு மாதங்களில், ஒரு நாள் கூட இவர்கள்  குப்பைகளை எடுக்காமல் இருந்ததில்லை. வெளியில் சென்றுவந்த செருப்போடு வீட்டிலும் நடக்கலாம், அப்படியோரு சுத்தமான சாலைகள். கடைகளில் ப்ளாஸ்டிக் பையகளை விட பேப்பர்களில் கட்டியே பொருட்களை கொடுக்கின்றனர். இது மாநகராட்சியின் உத்தரவு என்று அவர்கள் பேசிக்கொள்வதிலிருந்து தெரிந்தது.

ஆக, நகரம் சுத்தமாக இருக்க மக்களும் சில நடைமுறைகளை பல ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து பின்பற்றுகின்ற்னர். சுத்தம் மட்டுமல்ல சத்தமும் இங்கில்லை. "Sleeping Town" என்று இங்கு வசிப்போர் இந்நகரை அழைக்கின்றனர்.

ஒவ்வொரு பேரூந்து நிறுத்தத்திலும் தானியங்கி  குடி தண்ணீர் சாவடி அமைக்கப்பட்டு 24 மணி நேரமும் அவற்றில் தண்ணீர் வருகிறது. அடுக்குமாடி குடியிருப்புகள் எண்ணிவிடும் அளவிற்கு இருந்தாலும், அவைக்கட்ட அரசின் அனுமதி கிடைப்பது மிகவும் கடினமான விசயமாக இங்கிருப்பதால், யாரும் அடுக்குமாடி கட்டிடடத்தை விரும்புவதில்லை.

அடுக்குமாடிக்கட்ட முதல் நிபந்தனை, மனையின் அளவு சாதாரண மனையை விட இரண்டு மடங்கு அதிகமானதாக இருக்கவேண்டும். இங்கு சாதாரண மனையின் அளவு 5000 சதுரடி. ஒவ்வொரு வீடும் 5000 சதுரடி மனையில் கட்டப்பட்ட பெரிய பெரிய பங்களாக்கள். வீடுப்போக, பெரிய தோட்டங்கள், பூங்காக்கள் வைக்கும் அளவு இடம் வசதியாக உள்ளது. மேலும், இங்கு யாருமே சொந்தவீட்டுக்காரர்கள் இல்லை, அரசு "Lease" அடிப்படையில் 999 வருடங்களுக்கு மனையை வீட்டுக்காரர்களுக்கு கொடுத்திருக்கிறது. அதாவது, மனையில் வீடுக்கட்டி தங்கிக்கொள்ளலாம்..ஆனால் அது மனைதாரருக்கு சொந்தமில்லை. கடைகள் இருக்கும் பகுதிகளில், கடைகளின் பின்புறம் இருக்கும் வீடுகள் மட்டுமே நம்மூர் வீடுகள் போன்று சிறிய வீடுகளை பார்க்க முடிகிறது.

வீடுகள் அந்தக்காலத்து முறைப்படி கட்டப்பட்டவையாக இருக்கின்றன. பெரிய பெரிய அறைகள் அவற்றிற்கு 2-3 கதவுகள் இருக்கின்றன. "ப்ரைவெட் ரூம்" என்பது இங்கில்லை. கூட்டுக்குடும்ப அமைப்பினால் இந்த மாதிரி கட்டிட அமைப்பு இருந்திருக்கும் என்று உகிக்கிறேன்.  வராண்டா, முகப்பு அறை, சாப்பிடும் அறை, படுக்கை அறை என எல்லாவற்றிற்கும் எந்தப்பக்கதிலிருந்தும் நுழையும் படியாக கதவுகள். பெரிய பெரிய ஜன்னல்கள். குரங்குகள், பறவைகள், மற்ற இயற்கை வாழ் ஜீவன்கள் இருப்பதாலோ என்னவோ, எல்லா வீடுகளிலும் பாதுகாப்பு கருதி சன்னல்களில் வெளிப்பக்கம் ஒரு அடி அளவில் கிரில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

தவிர, பங்களாதேஷ்'லிருந்து அங்கீகாரம் இல்லாத ஊடுருவல் காரணமாக, திருட்டு பயம் அதிகமாக உள்ளது. அதன் காரணமாகவே இங்கு பெண்கள் நகைகள் அணிவதில்லை, மேலும் இரண்டு சக்கர வாகனங்கள், சைக்கிள் திருட்டும் அதிகம். நம் எல்லை பாதுகாப்பு மிகவும் கடுமையானதாக இருந்தாலுமே, நீர் வழியாக இந்த ஊடுருவல்கள் நடப்பதாக சொல்லப்படுகிறது. பாதுகாவலர்கள் எதிரிலேயே கண் இமைக்கும் நேரத்தில் இக்கறையிலிருந்து அக்கறைக்கு நகைகளை கட்டி தூக்கிப்போட்டு நீரில் குதித்து தப்பிக்கும் சாமர்த்தியம் கொண்டவர்களாக இந்த ஊடுறுவாளர்கள் இருப்பதாக சொல்லப்படுகிறது.

இதனால், கல்யாணி' வாழ் மக்கள் எந்நேரமும் மிகுந்த பாதுகாப்போடு இருக்க வேண்டிய கட்டாயமும் இருக்கிறது. பங்களாதேஷ் ஷிலிருந்து வந்து, சினிமா பார்த்துவிட்டு, தேவையான பொருட்களை வாங்கிக்கொண்டு அல்லது திருடிக்கொண்டு இவர்கள் திரும்ப சென்றுவிடுவதாக சொல்லப்படுகிறது.

கேரளாவைப்போன்றே இருக்கும் இந்த நகரில் எங்குப்பார்த்தாலும், தேக்கு, மா, பலா, வாழை, பாக்கு மரங்களும், வெற்றிலை, மிளகு போன்றவை ஊடுபயிராகவும்,  வானுயர்ந்த மரங்களும், மரங்களில் வித விதமாக சத்தம் எழுப்பும் பறவைகளில் வாசமும், பூக்கள் பூத்துக்குலுங்கும் செடிகளும் மரங்களும் நிறைந்து மிகுந்த ரம்யமான, பச்சை பசேலென்ற இயற்கை சூழ்ந்த இடமாக இருக்கிறது.

எங்கள் வீட்டிலிருந்து நடந்து செல்லும் தூரத்தில் கங்கை ஆறு, கேரளாவைப்போன்றே பேய் மழை பெய்தாலும் தண்ணீர் தேங்காமல் மண்ணுக்குள் சென்றுவிடுகிறது. கேரளாவில் மண் சிறு சிறு செம்மண் உருண்டைகளாக இருக்கும், தண்ணீரை எளிதாக உறிஞ்சிவிடும் தன்மைக்கொண்டவை மேலும் கேரளாவின் பூமி அமைப்பே கடலை நோக்கி லேசாக சரிந்தவாறு இருப்பதால், தண்ணீர் தேங்காமல் வழிந்தோடுவது இயற்கை. கல்யாணியின் மண் தன்மை வேறுவிதமாக இருந்தாலும், இங்கும் மழை நீர் தேங்காதளவு மண் வளம் மட்டுமல்லாது, ஊரின் உள் கட்டமைப்பும் திட்டமிட்டு அமைக்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

உணவு என்று எடுத்துக்கொண்டால்............பதிவு ரொம்ப பெரிசா ஆகிடுச்சி..சோத்து மூட்டையை அடுத்த பதிவில் திறப்போம்...